„W oczach wielu z nich widziałam żal i skruchę, inni wciąż obwiniają swoje ofiary za to, że (jak mówią) sprowokowały ich do agresji. Niektórzy reagują łzami, słysząc pytanie o przeszłość. Inni nie patrzą w oczy i powtarzają jak mantrę, wersję wydarzeń, która pomaga im wyprzeć to, do czego doszło.
Przy niektórych rozmowach czułam podwójny lęk. Swój własny i wiszący w powietrzu niewyrażony strach o to, co się stanie, kiedy ci ludzie wyjdą. Oni sami się tego boją. System nie jest w stanie ochronić ich ofiar.
Czułam, że chcą, żeby ktoś ich usłyszał. Niektórzy wołają o pomoc. Większość nasiąkała brakiem szacunku i miłości w dzieciństwie. Oddali to, co dostali. Wielu, nie będąc świadomym tej zależności i schematu.
Niektóre z ich ofiar przeżyły tylko dzięki odpowiednio szybkiej reakcji sąsiadów, przyjaciół, wolontariuszy działających w fundacjach przeciwko przemocy. Bywa, że jeden telefon ratuje życie. Dziewczyny z Niebieskiej Linii znają dziesiątki takich historii.”